Göçelge

yurdumu sormayın bana
limon bahçelerinde çaldım tenimin rengini
saçlarıma çiy düşüren güneşi doğmayan sabahlarım var benim
kendime çekiliyorum sesimle beraber
içim göçelge

yelkensiz gemisiyle açılmış denize, peşinde koştuğum hayat
hani sonbaharda asmanın çıplak dallarına tüneyen
tir tir titreyen kuşlar vardır ya
hani sanki dökülen yaprakların yasını tutuyormuş gibi
boynunu büken kuşlar gibiyim

annemden duymuştum
hafif olurmuş uykusu
rüyalarını hazan vuran çocukların

gözlerim
sisi gibi, sesi gibi
iniltisi gibi derin bir gölün
iç çekmelerimi, hüzünlü hallerimi
sustuğumda söyleyemediklerimi
bir ben bilirim

çekmezse elini kış, güler mi bahçe
varsın çığ düşürsün saçlarıma güneşi doğmayan sabahlar
bıktım yeşermesini beklemekten kırılan dallarımın
kayıp parçalarımı aramıyorum artık
kaybettiğim her savaş için
bir çizik atıyorum gülücükleri çalınmış yüzüme

öğrendim
yitiklere el sallayan eller
gidenlerin ardından bakan gözler
sadece üşümeyi öğrenirmiş
öğrendim

ah benim ellerinde korku taşıyan düşlerim
ah benim yaprak döken çiçeklerim
kapıları kapanmış, panjurları çekilmiş kimsesiz evler gibiyim
ne yana baksa, ne yana dönse alazlanıyor göz bebeklerim
zifiri karanlık gönlümün gecesi

hayat nedir ki
gidenlerin ardından bakmaktan başka
ateş kusar yalnızlık, taş taş üstünde kalmaz