Göçmen

karabulutlar sarıp da semayı, yağmur gülümsediğinde
suskunluk sarar, sonbahar hüznünde, göçmen kuşlarını
güz rüzgarları uğuldar artık unutulmazlarını geçen yazın
zamanıdır artık, solukta olsa ayrılmaların

kuş olmalı işte bu yüzden, yalnız bir göçmen
kanadında serin, sonbahar esintisi
acılı olsa da her ayrılık ve yaşanmışlıkları
darlandığında hava, gidebilmeli alıp başını

kuş olmalı, yalnız ve hür
tüm dünyada hüküm sürebilmeli bir kanat çırpışında
ve hiç bir asli konağı olmadan
uçmalı her bahar ve her güz başka bir diyardan

işte bütün mesele bu
olmak, kendi tanımlarınla
ya da kaybolmak, önyargılarda
işte bütün mesele, bir kuş uçuşu

yetermi peki kuş olsa da yine de her hangi bir sürüde
bilse de uçmayı başına buyruk dilediğince değilse
uçabilirmi kendi hayallerine, yaşayabilirmi özgürce
koparabilirmi görünmez bağlarını
özgürlük kadar özgür yeniden yeniden tanımlı
olabilirmi kendi ufkunda, kendi dünyasında

bir insan, aslında unutkan
dünyaya geldiğinden beri yaşadığı her yere uyan
bir insan!
hatırlamak için, kanatlanıp bir an
sonra bir insan, hür...
insan olmaktan başka hiç bir bağı olmayan