Göğe Çıkan Şehit

Bir hayal miydi o gün yaşadıklarımız
Yoksa gerçek mi anlayamadım
Sebebini de kimselere soramadım
O ansızın, telaşlı gidişinin

Yer siyah, gök kırmızıydı sanki
Ne bir rüzgâr vardı havayı temizleyecek
Ne de bereket kokan bir yağmur, toprağı serinletecek
Herşey karalar bağlamış, yas tutuyordu sanki
Evlerin kapıları bir daha açılmayacakmışçasına kapalıydı
Çiçekler küsmüş, kokutmuyorlardı etrafı güzel kokularla
Güneş bile durmak istemiyordu artık gökyüzünde
O da sen gibi, hızlı hızlı ilerliyordu ufka doğru
Neden gittin, nereye gittin ağabey

Uzun boylu, temiz bıyıklı iki adam
Alıp götürdü seni ve akranlarını
Üstlerinde toprak rengi elbiseleri
Ayaklarında kara çizmeleri
Ve kafalarında kara tüylü şapkaları vardı
Şapkalarında ise birer ay-yıldız
Sizi götürmelerine kimse karşı çıkmadı
Bir ara sana uzanmaya çalıştım
Ama anam kolumu bırakmadı ağabey
Son defa dokunamadım sana
Anam dedi ki:"Ağan harbe gitti."
İyi hoş da ağabey, ben harp nedir bilmezdimki

Sonra gece vakti, dama çıkıp gökyüzüne baktım
Ay hilâl olmuş, ağzına da bir yıldız yanaşmıştı
Uzun uzun baktım bu alemârâ şekillere
Ve sonunda hatırladım nerede olduklarını
Seni götüren iki adamın alnındaydılar
O adamların seni gökyüzüne çıkardığını düşündüm
Yanılmamışım...

Birkaç ay sonra evimize bir mektup geldi
Sen şehit olmuşsun ağabey
Anama sana ne olduğunu sorunca
Yaşlı gözlerle cevap verdi
"Allah onu yanına aldı, göğe çıkardı." dedi
Dedim ya ağabey
Yanılmamışım...