Göğüste Açan Karanlık Çiçeklerin Ruhları

Pompei‘yi gülüşümle katletmeden

Geliyorum Cana!

Camın içinde bekliyorum bizsizliği

Kaburgaların arasına düşen ateş

Yağmurun bıraktığı külle kaplı manifesto

En bakir düşler

Boncuklu bir pencerenin arkasından gelen 

Geceye bir çağrı gibidir

Henüz işlenmemiş yalnız bir şiir, havada uçan rüzgarda dolaşır

Annelerini kaybeden figüranların üzerine Gökyüzünün hüzünlü girdabı dökülür

Dökülen hüzünlü resital boyaları

Göğüsteki tüm gölgelere 

Kana kanla boyanmıştır

Göğüste açan karanlık çiçeklerin ruhları!

Ardı sınırı ihlal yemiş

İllegal

Sır vakıfı karargahlarında 

Sinir hastalıklarının enlemleri terktirler Cana!

Nesimi için özgürlük olan 

Gülümsemelerin ardında yalın ayak

Yürüyen ormanın içinde bir yerde

Umut kelepçelenirken

Göğüs kafesimin diğer tarafında 

Serçeler içsel solo kanatlarını çaresizce 

çırparlar

Ağır kanayan cümlelerde

Seslerden türeyen gölge yiyen nefesler

İçsel sol kanatlarında kulağımın hiçliğin de

Binlerce boğaz boğaza 

Cümlelerin makale giysilerinde

Körlüğü körlük köle tarlarında solarlar

Ulu orta kancık kalpler

Orada uçurumdan

Sırt üstü düşen beni bul, dedi

Manifestolarla dolu 

Dar-ı hoş gecelerde saklanarak uyuyan

Bir kitabın ön yüzü

Kaybolmak üzere olan cilt duvarlarından

Nem kokan ayrılıkların acısını silen

Kokusu 

Bavullarının dudak dolgusu gibidir

Her zaman 

Saatinin kıyafetini çalanlara eş değer 

Bir sır anlam anlatıcısı olduğu gerçeği

Henüz doğmamış olduğun yerde

İçerindeki içsel çocuğun sesini duy

Topla aynadaki dağınık bakışlarını

Boğ yüzlerce yıllık yatıya kalan 

Gözlerindeki acıları

Karanlıktan konuş

Geleceğin kiralık beden dairesinde

Dudaklarından tükür kendini

Dudaklarımın köşelerinden kuşlar 

Çığlık atıyor

Gidman şarkıları sessizce uçuyor

Duydun mu?

Anneler!

Dudaklarının köşelerine ağıtlar yazıyor Cana!

Pompei/İtalya

Ocak10/24