Gökten 29 Damla Yaş Düştü Alfabem Ağlıyor

10 Kasım 1938 adım,
Türkiye Cumhuriyeti ölmedi, ölmeyecek,
Soyadım...

Başka bir gün bu gün
Bulut yaş döküyor, gök mavisini arıyor
Kalp durmuş, dil susmuş
Yaşam toz-duman, gözler kan ağlıyor...

Sonbahar şaşkın, boyanmış karaya...
Ağaç dalsız, kuş kanatsız,
Başsız kalmış insan ruhunu arıyor...
Öksüz-yetim, çaresiz, Ata'sını toprağa veriyor...

Şarkılar-türküler melodisiz,
Çığlık çığlığa siren sesleri...
Kor düşmüş içimize yüreğimiz dağlanıyor.
Denizler, nehirler, göller susuz
Şaşkınlık içinde balıklar ölüyor...

Bayrak inmiş yarıya, küsmüş ay-yıldız
Tek bedende buluşmuş yerle-gök,
Cumhuriyet perişan Ata'sına yanıyor.

Güneş sancılı, ertelenmiş doğumlar!
Kalem tutmuyor titrek eller...
Mateme bürünmüş, sokağa dökülmüş halk.
29 damla yaş gözünde, alfabem ağlıyor...

10 Kasım 1953 adım,
Sıradan bir insan soyadım.

İsyankarım annem sana
Neden doğurdun, madem ölecekti Ata'm?
Acı içindeyken ülkem, sevinebildi mi ki babam?
Ata'm Kabrinde, ben beşikte,
Buluttan çok ağlamadı mı büyük annem?..

Türkiye Cumhuriyeti ölmedi-ölmeyecek
Bu bayrak inmedi-inmeyecek,
Bu vatan bizimdir, bizim kalacak
Düşmanca bakanın gözü oyulacak...
Bu millet seni hep gururla anacak...

Silemez adını asla hiçbir güç,
Dökse de bu millet yaprak
Bin yaprakla geri dönecek her yaprak
Sensiz kalmayacak bu bayrak,
Sensiz anılmayacak bu ülke...

Ölmedin, ölmeyeceksin Ata'm
Bin ömrüm olsun sana feda
Bin ömür daha dilerim Tanrı'dan sana vermek için Ata'm.

Sen rahat uyu,
Devrimlerin önümüzde, bayrağın elimizde,
Güneşimiz hiç batmayacak...
Analar bir Atatürk daha doğurmayacak...

10.11.2009
Rukiye Çelik