Gökyüzünün Vaveylası

1.

gün gelir de saklarsa hayat bizi birbirimizin uzaklarına,
ellerimden bul beni, n'olur...

-gün üşüdü-

yağmurun saçları döküldü üstüme bir bir
titredi sanki, unutulmuş gibi, üşümüş gibi
sordum, gün üşür mü sahi ?
üzüldüm onun sırılsıklam olmuş çaresizliğine
ellerimi açtım ellerine, en çok avuçlarımı sevdi

-gün ısındı-

güneşe masalların sığmadığını, ama
masallara dünyanın sığdığını öğretti bana

çocuk gülüşlü şiirler yazdım, bestelesin diye rüzgar
her gece kumbaramda biriktirdim ay ışığıyla birlikte
gün ısındı ellerimde
kumbaramın pembesine döndü gökyüzü
vaveylası bir sevinç yumağı oldu aşk dehlizinde

yağmur beni ellerimden tanıdı, ben onu suskunluğundan buldum
karşılaşınca sustuk, gözlerimiz pusulamız gibi kalplerimizi gösteren
gel dediğimde tüm yıldızlar, tüm dileklerime gönüllü geldi
sonra yağmur büyüdü çocukluğuma özenerek
bir ışık gibi süzüldü içimizden dualarımız
yalanlar üzüldü bir tek...

''senin de saçların ıslak'' dedi yağmur ''bana benziyorsun''
''evet'' dedim ''ama senin kadar güzel ağlayamıyorum''

...

yağmur suskun
yağmur haklı
belki saklı şimdi avuçlarımda

-gün bile alıştı, bir sonrasının aynılığına-

2.

yağmurun saçları döküldü üzerimden usul usul
gün gelir de saklarsa hayat bizi birbirimizin uzaklarına,
kokunu bırak da git, n'olur...