Gölge olmak ne acı

‘' Leyla, Eylül ve diğer kayıp çocuklar anısına''

toprağın üzerinde oynayan çocuklar
ne zaman serpilir, ne zaman büyürler?
kimi üşür kimi ısınır, kimi kayıp çocuklar...
kiminin sayfalara vurur gölgeleri.
aynı anda yere ve göğe bakanlar:
ışıkları vurmaz bu evlerin pencerelerine.

ah! yeryüzündeki insanlar, bizim toprağın insanları
güneş geçtikçe gölgeleri gibisiniz dikilen taşların..
gölge olmak ne acı güneşi beklerken.
ay ışığı da olsa soğuktur geceleri
gölgeleri buruk olur yaz aylarının.

yüzler,
su birikintilerinin yansıttığı ışıklar kadar bile değilsiniz
yaşadıklarından sonra kaybeder birçoğu bedenlerini
ne kaldıysa geleceğe yazılmış şiirlerdir
kaç çocuk gölgesi düşer gazete sayfalarına.
yüzler, daha nesiniz ki...

kırkı çıkmamış bir acının üstüne sessizliği gömdük.
ıslak tenlerde titremeler nasıl tanımsız kılınırsa
öyle oku, su birikintilerinin yansıttığı ışıklar kadar bile değilsiniz.
daha dün gördüğüm bir fotoğraf ne kadar da tanıdık.
bugün pankart ile insan gider, gölgesi kimliksiz kalır.

İznik gölü sularını seyret, güneş çoktan vurdu
bir kayanın üzerine otur seyret:
sazlıkların arasında yayın balıkları nasıl yüzer?
insanlar, daha nesiniz ki.
sessizliğin üzerine haziran sabahlarını gömdük
tabut tabut taşıdık boşvermişlikleri
kırkı çıkmamış bir acının üzerine umudu gömdük.
yüzler, daha nesiniz ki...


Temmuz, 2018