Gölgelerin Feryadı

Kırıldı tüm zincirler, özgürlük yok

Kendi hapishanemde kilitli kaldım

Göğsümde patlamaya hazır bir volkan

Ama sesim kısık, duyulmayan bir feryat

Kaç gece daha yanmalı bu şehir

Kaç kez daha gölgelerde kaybolmalı

İçimdeki savaş ne zaman biter

Bitmeyen kavga ne zaman diner?

Yeter artık!

Sessiz kalamam bu karanlıkta

Çığlık kopmalı göğsümden

Ateş yakmalı tüm yaraları

Yalan dolu bir dünya

Her köşesi çürük, her sözü zehir

Kaybolmuş bir ruhum

Kendi ateşimde yanan, kül olan

Acı diner mi? Bilmiyorum

Sonsuz bir çukur gibi

Derinlere çeker, bırakmaz

Her adım bir ceza, her nefes yük

Kime isyan ederim, kime haykırırım

Kendi gölgeme mi, yoksa yazgıma mı?

Bu dünyada yerim yok, biliyorum

Pes etmem, durmam, ateş yakarım gecenin ortasında

O ateş, tüm karanlığı yutmalı

Çürümüş dünyayı yakmalı

Yeter artık, bu sessizlik boğar

Karanlık hapseder, zincirler her yanımı

İsyanım duyulmaz

Ama içimde büyür, sonunda patlar

Karanlık çöker üstüme

Küllerimden doğarım, bu kez daha güçlü

Karanlığın pençesinde boğulmam

Zincirleri kırarım, ateş olurum

O ateşle yanar tüm hatıralar

Küllerinden doğar, yeniden başlar