Gölgenle Konteyneri Tut Oyunu

rutubetli beşe altı odamda sıkışmış düşlerimle ekliyorum dakikaları birbirine
sokak köşesinde uzanabildiğim konteynır ,yansıyan elimin gölgesiyle tuttuğum
hiç hissedemedim yağmuru
görüş yasaktı yağmurda dışarıya..
kimsem gelmedi ,herkesim vardı oysa dışarıda
ben insana hasret, insana değen cisime hasret yitirdim günlerimi
ve günler geçmezken yarattım içeri şıkışmıs yazgımı
oysa herkesim vardı...
şimdi pawlova inat kahvaltımı ikindi yapıyorum
haftalık salı banyosunu , diğer haftanın altı günü yapıyorum ama hergün
yağmurda hiç içeri girmiyorum
yinede çıkmıyor aklımdan gecenin üçünde beşinde uykusuz kalışlarım...
avazım çıktığınca bağırıyorum
artık büyük harflerle düşünüyorum
yorgunluğumu sirkeledim üstümden
ve avazım çıktığınca sövüyorum dibine kadar ...
yine yağmur yağıyor dışarıda
salmayacak gardıyan yok kapıda
belki yıkar saçlarımdaki tebeşir tozlarını ve alnımdaki çizgileri
burası metris değil, mamak değil diyarbakır değil ya da SİLİVRİ ...
umutlarını bırakta gir yazar kapısında
düşünmeyi unut
sözlere emirlere itaat et
insanlığını unut...
gölgenle konteynırı tut oyununu ben içerde öğrendim
şimdi anılarda kaldı volta mesafesinin upuzun kısalığı
ve saksıdaki papatya solarken ağlamanın anlamını
ben dün öğrendim...
içimden sökülmüş tum sevgi cümleleri
ellerim anne sıcaklığına hasret parmaklarımtitremekte
üç cümlemin ıslahında geçen geceler 11 ayımı çaldı
dışarıda hazine arazisinde beni bekleyen papatyalar vardı...
bu; gölgenle konteynırı tut oyunu, mamakta oynanan
yağmurda volta atmaya hasret, tüm kus bakışı göğe adanan
ankaranın kara soğuğuna bağlanmış tutukluluk içinde tutukluluk ...
ve yinede gözlerinin içinden sızan ışığa kilit vuramayan, gardiyana inat
silivrideki dostlara adanan ...