Gönl-ü Cefadan Haykırış

kurudu karlarım mevsiminde.
kuraklık mı çöküyor ne üzerime.

bu ağlaşan topraklar, neden niye?
matemliler böylesine sessizce.


bulutlar rüzgarları alır içine
bakakalır martılar o günün deminde.

acı sinmiş bedene...
ruhlar karmaşık düzlemde.


elini uzatsan kaybedersin gözlerini,
perdelerini açsan şiddetli rüzgar parçalar masum yüzünü
tutsaklığın ebedi evrende.
gönl-ü cefayı çeker durur yürek,sahice.


sarsan dört köşeden tüllerini
uçsan o bacadan da
bulsan kendi benliğini arşda.
baksan oradan güzelliğe
sevsen yeniden sevilmemeiş tazelikleri.
bulsan ve sonra kaybettiğin gamzelerini .



şükretsen "Yarab" denen çığlıklarda
açsan aguşunu diksen göğe.



özlesen nicesine gidişleri.

memnun kalacağını bilirsin,
dönmek istemezsin topraktan öteye...



bir şarkı var dilince
huzurun mest gönlünde.





09*