Gönlüm Kırk Katır Yükü Kadar Ağır

gözüm yağlı inciler zincirine takıldı
her nefesimde gönlüm f/aka b/astı

kuş oldum dala kondum sevincimle
uçtum yarın k/özüyle
dağlar yollar uzadı gözlerimden
özlemek kaldı içimde sonsuzluk güneşinde

terk eyledi beni sevdam sözüyle
nasıl yanmam böyle yare
dolandım yoruldum ardından

şiirim dört dörtlükse dört satıra yol alınmıyor ki
gönlüm kırk katır yükü kadar ağır
şimdi anladım ki yok yarılmıyor

bir bilseydİn
düşü zamana bırakın ne varsa uçuyor
geride bırakılan hasretlik zülası
yorulan bir zerre değildi sevmek
neden bir k/astın iki yüzün astarı kaldı elimde

dörtlüğüme beyaza yazdım
bitmedin yüreğim karalar b/ağladı
gönül hasreti
beş mevsim zamana s/aklandın

artık boş verin
sen en iyisi sevme dolansın yolların kışa
baharına ne belli belki gülün açılır
yolların karaçalı iğne yapraklı ağaçlar kaplı
gökyüzü görmez bu kış karlı havada

son sözüm kar beyazlığında
ak güvercinler kadar özgür sevda deminde sevmİştim
sen karanlıklar içinde kaybolan görülmeyen umuda kaldın

uçtun diyarlara kalışına s/aklandın ocak b/aşında
şimdi içersin su pınarından
isterse uçar gönül kuşu pervanesine
ve özgürce

-gönlüm kırk katır yükü kadar ağır...

25*02*12*Karataş*

(... yoruldum eski dualar boyandı arabalar sevdalar sevindi *artık gerçek aşkın deminde yürümek zor olanda yürümeyen merdivenlerin keyfi kalmadı.**sen özgürsün aşk yağmurunda gönlüm artık doldu taştı..)