Gönlüm Sana Meftun İstanbul

Ey şehr-i İstanbul!
Akşemsettinler yatağı,
Eyüp Sultan durağı,
Şehirler şehriyarı,
Nebiler nebisinin yüce muştusu.
Çağlara sığmaz destanını duyduğum,
Ulubatlı nefer gibi sancağına koştuğum,
Lalezarım, gülistanım.
Şairlerin ilhamı, âşıkların mekânı,
Sevdaların destanı...
Gönlüm sana meftun İstanbul!



Yâdımda Kasımpaşa sırtları; uzanırım Haliç'e.
Kırarım zincirlerini engellerinin.
"Bir yanım Sultan Ahmet, bir yanım Ayasofya;"
Gönlümde bin feth-i mübin,
Gönlüm sana meftun İstanbul!



Hezârfen'im;
Burçlarından birinden diğerine
Dolaşırım dört mevsim, yedi iklim.
Düşersem iftirakına
Kuşatır yedi Kisra Saray'ı
Düşerim Yedikule zindanlarına
Gönlüm sana meftun İstanbul!



Güneş batmaz hiç semanda,
Aya sunar şavkını.
Mehtap türkünü fısıldar.
Taht kurmuş Marmara'nın kalbinde,
Nazlı bir yâr edasında
Ses verir Kız Kulesi.
Gönlüm sana meftun İstanbul!



Ey güzeller güzeli!
Dillerde hece, türkü, şarkı, şiirsin.
Tutkusun, aşksın, sevdasın.
İnci, mercan, nakışsın.
Her köşende ayrı bir efsun
Sen ALLAH'IN lütfusun
Gönlüm sana meftun İstanbul!



Ey yedi tepeli şehir!
Her tepende bir başka seyir...
Beni de al, bağrına bas ne olur.
Bir ben mi fazlayım sana İstanbul?
Gönlüm sana meftun İstanbul!



Nazına, edasına, Adasına, Modasına
Kurban olduğum;
Bana da koynunda bir yer açıver
Al beni kollarına, sımsıkı sarıver.
Senden ayrı kalmak bana zül
Gönlüm sana meftun İstanbul!