Gönlüm Sen Nasıl Gönülsün

Gönlüm sen nasıl gönülsün, yerle bir ederim seni
Hem sağırsın hemi körsün, sözde ar ederim seni

Düşersin zalim eline, kimse acımaz haline
Biraz sahip ol diline, közde nar ederim seni

Ne arifsin ne de derviş, akılsıza kim ne vermiş
Yaşın da kemale ermiş, yoz/da/mar ederim seni

Ey gönül emsalin ara, meyletme vefasız yâra
Dünyayı görürsün kara, gözde kör ederim seni

Kuş olur tünersin tara, bir gün olursun madara
Hesapsız çekerler dara, özde dar ederim seni

Düştün mü aşkın feline, söyle ne geçti eline
Mızrabı vurur teline, sazda zar ederim seni

Gönül gözünü oyarlar, yüzer derini soyarlar
Kışın ateşte koyarlar, yazda kar ederim seni

Gözün kaşın kara derler, sırlarını yâr a derler
Üstelik de para derler, yüzde mor ederim seni

Oy demeden oyamazsın, sevmelere doyamazsın
Acıya dayanamazsın, buzda kor ederim seni

Ne hatıra ne bir anı, senden alırlar bu canı
Yaparlar salamuranı, tuzda sır ederim seni

Karşına çıkar bir kasap,yüzüne atarlar kezzap
Sonra çekmeyesin azap, gülde har ederim seni

Ozanca gönlünü tanı, yâr yoluna akar kanı
Kurtaramazsın yakanı, behizar ederim seni

Fevzi Cahit
Ozanca/İzmir