Gönlümün Maviye Çalan Rengi Oldun Yüreğimin Ahengi

ah sevdiğim...
söylenecek bir çift sözüm var
yaşamın en zoru iki metre kefen değil mi?
daha sen ne korkarsın sevmekten
*
seni sevdiğine inanırken yamacına savruldum
gönlümün yarasına derman bilmişim
kara gözlüm yarim
bir bilsen nasılda özlemişim

yıllara tutkumu saran ufkuna düşümü s/almışım
ilk gülümün maviye çalan rengi oldum yürek dengin
unutmam yoluna engel tanımada z/engin

şimdi gelsen tren raylarında akan sular
gül kokusula bahara kapanır yaralarım
sesinle güldür ağrıyan ahuzarım oldun
seni tenha gül bahçesinde buldum

hasretin düşüne yol biçtim
devrim zamanlarında aşk şarabı içtim
güneşe yürüyen adımlarım aşkına
bir damla su aksın yüreğimin k/an damarına

asıl sevmekte değil ,sevdan umuda ışık
inanki alışık d/eğilim sahte gülüşlere
gönül anahtarı kayıpsa sinemi kapısını açmadım
ne zaman ki özgür gül kokusu ruhları sararsa açılır gönül kapısı

sen oldun bana derdime bir çare
of gönlümün karası turnama avare oldum senin elinde divane
bülbülün feryadı vurdu beni can evinde zehir olsan derdime ne çare

ah dilberim
bu yılda bağ bostana don vururken kış günlerinde aşkın gölü dondu
sen gönlümün gülü hem ufkumun güneşi hem de derdimin baharısın
artık seni içimde yüzdüm derya denizinde

*ilk gönlümün mavi rengi sen oldun yüreğimin ahengi*

16*02*12*karataş