Gönül

Ey gönül! yerlerde sürünme sakın
Toprakta karınca, güler halına
Mert yürekler sarsın, senin afakın
Gece, gün doğursun sevgi yoluna.

Sevene ahenkli, olsun atışın
Yeter ki göklerde, dik dursun başın
O zaman çiçekler, yeşerir kışın
Sevgi huzur verir, Allah kuluna

Vefalı görünüp, olma oynaşta
Verdiysen, görürsün sevgiyi taşta
Emeğin olmalı, tattığın aşta
Akıl, sır erer mi? arı balına.

Kul vefasız ise, gönlünü verme
Yaban bahçelerden, çiçeği derme
Namert kapılara, çulunu serme
Meyletme dünyanın, para, puluna.

Ey gönül! Başımı öne düşürme
Doğru durur iken, yokuşa sürme
Riyakâr kullara, elini verme
Hak eden var ise, girsin koluna.

Bakıp da uzaktan, kanma insana
Cehennem azabı çektirir sana
Emanet verilmiş, yazıktır cana
Çiçekler renk versin, ömrün dalına.