Gönül Işığım

Her yer zifiri karanlık
Sadece ay ışığı yoldaş bana
Onun ışığıyla aydınlanırken yüzüm
Farklı rüyalara dalıyorum
Farklı iklimlere geçiyorum
Onun ışığıyla yazarken şiirimi
Yıldızların gülümsediğini hissediyorum
Ve kümeleşip adını semaya yazdıklarını

Onun ışığıyla aydınlanırken karşı vadi
Gönül vadimi aydınlatan sen geliyorsun aklıma
Hani bakışlarınla yakmıştın gönlümün şamdanlarını
Ve o şamdanlarda eriyen mum gibiydim
Bırakmıştım gönlümü senin ışığına
Güneşten beslenen yıldız gibiydi gönlüm
Senin gönlünden besleniyordu
Ve ben her ay ışığında kendimi buluyordum
Seni anlatıyordu o çünkü,gönlümü aydınlatıyordu

Ne oldu bilemedim,anlayamadım
Artık ay ışığı bahsetmez oldu senden
Gönlümün şamdanları söndü
Nerdesin sevgili...Gönlüm gıdasız kaldı
Ruhum sensiz suskun ve susuz kaldı
Unuttun mu ab-ı hayatıydın ruhumun
Sevginle besleniyordu gönlüm

Ortaya çık artık sevgili, çık
Rahatlasın ruhum,huzura ersin gönlüm
Ve yeniden aydınlansın seninle her şey
Yeniden filizlensin sevgi tomurcukları
Adını yazsın yıldızlar yine semaya
Ve semadan nakşolsun kalbime,ruhuma,aklıma...