Gönül Kafesi

Yüreğime konsan yine,
Kuş gibi uçarsan,
Kanadından tutar yüreğime sararım.
Söz, vermem seni kimselere, gönül kafesimde okşarım.
İncitmem, o en derin ötüşlerinden,
Yüreğimin en güzel öpüşlerini çıkarırım.
Öperim gözlerinden kanadına kadar,
Azat olacaksan eğer,
Bunu incitmeden,
Seni ürkütmeden,
Senin için yaparım.

Yüreğime konsan yine bir kuş gibi
Uçsan bana
Söz, incitmem seni,
Sen istersen veririm o kimseler dediğimiz bilinmezlere
Yıpratmam, uçarsın gönlümün kuşu;
Uçarsın, gerekirse, acıtırsam, bensizliğe...
Ama şimdi ne olur gel
Gel ki;
O hiç gelemeyen bahar gelsin!
Gel kuşum;
Gönül kafesim açık,
Gel işte...