Gönül Kuşum

Gönül kuşum aşk'tan yana çok çekti.
Kırdılar hep kanadını kolunu.
Hasret onu kurşunlayan tüfekti.
Vurulunca kaybederdi yolunu.

Hoyrat eller yuvasını yıktılar.
Atmacalar karşısına çıktılar.
Bir avuçluk sevdasını yaktılar.
Sevemedi, öpemedi gülünü.

Severken hiç ayrılmadı edepten.
Ar ederdi küçücük bir sebepten.
Gerçek aşkı aradıkça o hepten.
Salladılar her konduğu dalını.

Gönlüm güle yalvardı hep; gül dedi.
Gül naz yaptı, inat etti gülmedi.
Tükenince ümitleri ebedi.
Kanatlanıp tuttu azap çölünü.