Gönül Manzarası...
Eski bir vagona binen yepyeni bir yolcuydun sen,
Düşlerinde bazen,sandal sefası yapardı gülüşlerin.
Ahh,keşke gülünce yüzündeki o gökkuşağını görebilsen,
Keşfedilmiş bir şehrin,zaptedilmemiş yanıydı yüreğin.
Oysa 'kardan adamların' bile içi tütrermiş bazen,
Rıhtımsız limanlara hükmü yokmuş hiçbir geminin.
Kaç yalnızlığına hüzünler düşmüşte gözlerinden,
Manzarası hep hasretmiş gönlündeki resimlerin.
Aşk,bütün duraklarda kendini ihbar ederken,
Zaman,en büyük pişmanlıkmış hislerini erteleyenin...
öyle güzel akmış ki harfler,dizeler okurken uzun uzun düşündürdü çok beğendim saygılar
yürek sesi bir serzeniş dökülmüş bu akşam şairimin kaleminden dizlere anlamlı finale ne söylenilebilir ki. insan hislerini hep kendine saklar fakat sonunda pişmanlıklar gelir yine kendisini bulur .
kutlarım Mustafa emeğin değer görsün.
"Zaman,en büyük pişmanlıkmış hislerini erteleyenin..."
Erteleme lüksümüz yok ki..
An bile değerli..
Selamla👍
teşekkür ederim üstad...
güzel şiirdi tebrik ediyorum