Gönül Senin

Yaratan ne çok özenmiş, insanları yaratırken
Kabından taşırmış onu, doğru yolu aratırken
Yüzüne kara süreni ,şol cennetinden atarken
Ermişi olmayan yolda, işin yatar gönül senin


Mayan kabardı köpürdü, yürek kelamıyla kaldı
Dalgalandın gizli gizli, yaşların içine saldı
Hayatın nev baharında, sahte sevda başın aldı
Meskenin tarumar oldu, ölün tartar gönül senin


Bir büyünün içi gibi, içten içe yokuşu yor
Tarif olmaz hicran değil, sana gülmek yakışıyor
Ağyarın pelesenk dili, emsaliyle akışıyor
Yalnızlığın ellerini ,ser/in tutar gönül senin


Mıhlar iken elif elif ,aşkı ellerinden us/ta
Altın gümüş olsa ne ki ,firkate düşen meyusta
Sesi gürültüyü kesti, iki karışlık bir sus/ta
Başına gül diye diye, toprak atar gönül senin


Gönlünün gönül mendili, şiirler mi olmalıydı
Aşkta sızıp kalmak için, kadehler mi dolmalıydı
Yar dediğin yar/dan atmaz, senin ile solmalıydı
Artık aldığın nefese diken batar gönül senin


Ciğerini yaktı meftun, dokunulmuyor canına
İnce ince sızılardan, kan damlatıyor kanına
Niyazın sonu gelmeden, gittin Mevla'nın yanına
Dünyadan kalan yanına puslu cidar gönül senin
(Gel bedenini saralım, al bayrağa gönül senin)