Gönül Yalnızlığına Küsmek

Soğuk bir kış günündesin
Ellerin üşümüş
Lapa lapa yalnızlık yağıyor düşüncelerine
Renk alabildiğine beyaz
İç çekiyorsun derin kuytulardan
Heyhat! Diyorsun
Heyhat, ne kadar uzakta kalmış yaz

Kocaman bir şömine yanan bir yürek arıyor yüreğin
Ellerin titrek, ellerin ürkek yalnızlığından
Üşüyorsun, üşüyorsun
Çaresizliğin diz boyu
Donmuş nehirler gözyaşların içinde
Engeller kuruluyor geçitlere
Takılıyorsun
Düşüyorsun

Sonra
En umutsuz anında belki
Işıklarına sardığı bir yürek getiriyor sana ellerinden tutarak
Gelmez sanılan bir gün

Erir karlar yürek sıcaklığında
Berrak nehirler akar
Yeşile bürünür dilekler, istekler, beklentiler
Dudaklar kurur
Renkler dans eder gül beyazında
Çiçekler yayılır gözlere
Eller ısınır kışın gelen gönül yazında

Hülyalarla karışır rüyalar
Bir köprü başında eller buluşur alev alev
Bakışlar bakışlara takılı kalır
Hasret çekilir bir köşeye
Sıkılır, utanır

Vuslat türküleri sazı alır eline
Sevdayı çalar, aşkı çalar, umudu çalar
Zamana yükselirken beddualar
Geceler hükmüne devam ederken hasretin
Gerçekte yaşanan hülyaları yaşar rüyalar

Umut yarına gebe
Aşk güçlü
Ayrılıksa bebe

Gönül yalnızlığına küskündür artık