Gönül Yangını Ve Kaos

'Söyletme derunumda neler var
Bilir misin
Heceler ne mecalsiz bercesteler gizler '


İçimizde söze susamış onca kırgınlıklar
Tüm hakaretlere dudak bükmeler
Yalnızlığı hep mi duygularıma yerleştirirler
Dönmemek üzere inzivaya çekiliyorum...



Ne o!
Yüzünde izahı olmayan meyhane dağınıklığı...
Belli ki erguvanlar bir kez tesadüfle açar
Ele geçirirse künyen hayal kırıklığımı
İşte o an inan bana
Endamında korkuyla mıhlanırsın
Emsalsiz elifler çeker de
Kaldıramazsın bile başını!


Bir çift güzelin 'kirpikleri albenisi '
Umutları merhabayla tüketirken
Unutup zamanı yoksa şüpheye mi karıştın?


Karış diyorum nefesime karış
Sonunu görmeyen buğulu aynan da olsa
Bekleme, pişkinliğe bağla
?Malum bu bir ukde
İnanamıyorsan sen inat ben ısrar
İçinde hareketin olmadığı durgunluk
Soğuk ruhsuz sıkıcı bir nakarat!'


Ben mi dedim ya bunları soluk alışım...


O zaman
Denizlerimde ben miyim?
Tsunamiyi yaratan

?Sanırım kalakaldık işte ve de yaşıyoruz provasız'


Zaten bu yüzden ruhumuza tutunmuş ya kalem
Çok geçmeyecek
Yağmalanmış melodiyi fark edecek dudağım


Arkamdan uğraşlar sonucu yetişmiş
Yediveren güller, eflatun begonviller
Ve kırmızı pembeli sardunyalar
Yeşertecekse yüreğinde bellediklerimi
Uyandıracak elbette hayatın seviyesizliğini
Anlatacak şaşkınlığımı, acizliğimi
Ve de tutkumu.


Korkarım bir gün anlayacaksın
Bu entrikalarla besmele çektiğimi
En büyük gönül yangınım meğerse
İçimde zehriyle deliren bomboş aşkınmış!...