Görmeyen Terziler

aşk bu
kimi son satırda silinir
kimi hiç yazılmaz
bazen ağıtlarla gömülür sevgili
bazen mezar bile kazılmaz



gitme diyemedim
çığlığım avaz avazdı içimde
duyuyordun biliyorum
sır oldun bu şehirde ,ayazında kaybolduğum mevsim
her bahar kulaklarına kurşun döksün
dilime düşmeyen feryadım




gecenin hüznünü taşıyor sabah
gözlerim görmeye yüksünüyor
yağan yağmuru
doğan güneşi
içimde geceden ve saçlarından daha koyu karanlık
her gün yeniden kayboluyorum yokluğunda
yok ki bu acının bir eşi




ne vakit mavileri giyinsem
simsiyah bulutların gözyaşıyla çürüyor gül tohumları
bahçeme zakkum dikiyor rüzgarın eteğine yapışmış azap
fistanım ar söküğü
iki gözü görmeyen terziler dikiyor
ellerine vicdan kanı sızıyor tenimin çiziklerinden



zaman başımı okşuyor
kar rengi
kar soğuğu süslüyor saçlarımı
canımı iğneleyen sevgililer uzaklaşıyor
dönüp bakmaya cesaretim yok
bakarsam
kanayacak gözlerim