Göz Yamaçlarından Kalan

Ellerimle kazıyorum mezarımı

cesedimi çıkartmak için

Silkelensin bu ölü toprağım

Biri görsün istiyorum

çırılçıplak kalan ruhumu

Görsün ve gözleriyle dokunsun

Boynuma dudaklarınla

kan kırmızısı bir iz yap derdim

İmtihan yüklü omuzlarıma

sadece sen dokun isterdim. 

Sensizlik ağrısı olan sinir uçlarıma 

Uçurumdan kalma hayallerimi al

Ve uçur rüyalarımın çayırlarında

Düş kapanlarına at

Soğusun endişelerim

Yak gecenin sönmüş yıldızlarını

Gözlerinle kimseye gülme isterdim

Sonum olurdu göz yamaçların

Düş/e düş/e öldüğüm

Kafam arada gidip gelmiyor

Böyle çok karışık

En az şehirler kadar

Tanınmaz haldeyim

Bazen bir Ağrı gibi kimsesiz

Bazen de İstanbul gibi çekilmezim

Her yazdığıma son diyorum

Son olan sadece ağzımdan

çıkan cümledeki son oluyor

Sonra tekrarlıyorum  

Ve tekrar ettiğim hiç bir cümle

son olmuyor

Sonum olmasını isteğim

beni sevişin kadar

Saçlarım uzuyor

Berberler beni anlamaz

Kestiremem

parmaklarının dolaştığı saçlarımı

Sabah kalktığım da aynada

çok kısa bakıyorum yüzüme

Uzun uzun bakamıyorum

Tanı koyamıyorum bu halime

Tanımak da istemiyorum artık

Soğuk taşına dokununca

kendime gelebiliyorum azda olsa

Toprağını seviyorum usulca

Büyüyen çiçekleri de seviyorum

Senden bir hediye gibiler bana 

Ben yokken yanına gelen kuşlara

su bırakmak ibadetim gibi oldu

Bak şimdi iyiyim ya hani yanında

Uzaklaşmaya başlayınca 

Aklım yine sende kalacak

Oysa bir yere gittiğin yok

Niye böyle oluyor sence?

Söyleyeyim;

Sen benden gidince,

Anladım ki

Aklım öldü benden önce...