Gözlerimden Kalbine

umutlarım gökyüzünde takılı kalmıştı
kuşlara sevdalandım gökyüzünde uçarlarken
ne güzeldi gülüşün gözyaşın olmasaydı
bulutları sevdim yağmurları düşürürken

bastığın yerleri seviyordum oysa
tutar gibi oluyordum ama yoktun
sıkıyordum avuçlarımda toprakları sımsıkı
ama sen yine yoktun
benden habersizdin dolaştığın yerlerde
kalabalıklar içinde arıyordum gözlerini
havaya bıraktığın nefesini içime çekiyordum
saklıyordum içimde senin olan herşeyimi

hayata değer bir yaşamaktan
sevilmeye değer bir aşktan asla vazgeçmedim
ne eksik nede fazla istedim
beni üzenle hiç ilgilenmedim
zaman geldi yollarıma karlar yağdı
birde baktım etrafımı hüzün bulutları sardı
ne zaman bir dosta ihtiyaç duysam
dost olabildiklerimde buldum kendimi
ölüm gibi çaresizce bir çırpınıştı bu
işte öyle garip birşeydi yalnızlık dedikleri

ama farkındaydım zamanın
kuytu bir köşede zorlu sevdaydı dağların ardındaki
oysa güneş açmıştı dört bir yanda
biz mi çok geldik ki bahara soldu kır çiçekleri

sarıldı tüm çukurova sımsıkı heryanıma
derin derin içime çektim toprağın tüm rengini
tanıdık bir yağmur indirdim saçlarına
yaprakları dökülmüş gönlümün kırılgandı iç çekişi
sendeymiş oysa sevdanın gökkuşağı sonsuzluğu
adına yıldızlardan gökyüzü yapılmış
küçük bir sis dağıtmış tüm duygularımı
ellerime saçlarının rengi takılmış...