G/özün Perdesi Ayaz Ç/aldı

yürürken her sabah ayaz vakti
s/özüm yüreğimi ç/ağlarken
g/özümden akan damla yaşıyla
cemre düşer s/özlerim

dilimin perdesi ruhumun iklimine karıştı
gönlümün saçaklarına söz geçirmezken
suların öfkesi yürek soğutur
dumanlı dağlardan kışa savruldu umutlarım

kasırgalı düşüme düştüğümden beri
gönül yorgunu yüreğimdeki akan sulara
dert derman yaralar beni
denize düşen yüreğimin suları durulmuyor

hep mevsim kuşluk vakti ardına düşen umutlarım
bahar yorgunu düşlerim kışlara yenik kalıyor
her güne hasretin k/almıyor

soğuk rüyalardan güzel yüzün sonrası hatırlarken
düşümün rüyası gerçek yaşam içine akardı
sonra yaşam gerçekliğine sensizliğin kaplarken
uçan bir kuş oluyordum mavi bulutlar arasında

ben bu akşamın efkarıyla şaha kalktım
ölürüm yoluna yarama melhem olsan
sana gelen gönüle nazar d/eğmesin

ki
sana gelmesin yorgun acılarım
varken
gönlüm derbeder sarhoş dağlarım
ciğerparem
son gülenim oldun olası
yar
senin yerine ölmem gerekse
sarıl ölüme senden b/aşka yol yok

şu dağların öfkesi varsa
düşer üzerinize bin yıl geçsede
kurşun atsan taş değsede hiç önemi yok
''ihanet yer adami''pirin dediği gibi
dostun gülü sözü yaralar beni

sabah ayaz vaktinde gözlerim cemre olur
akan damla dökülürken seni g/özlerim
gözlerinde umut gördüğüm gün
yollar karlı açmazında olsa
sana yüreğimle gelirim

g/özüm perdesi ayaz ç/aldı
soğuk rüzgarlar eserken
g/özlerimi kış mevsiminde açtım
üşüdüm örtersin diye
sana b/akardım

14*01*12*K*r*t*ş*