Gül Buz Tuttuğunda

gül buz tutuğunda gönül üşür
mevsimsiz kar yağar kalbe
soğumuş hisler eriyip giderken bilinmeze
gül buz tuttuğunda anılar üşür
tabiat itiraz eder ayaz gecelere
yaralı bir serçedir yürek
donar soğuk bir cümlenin kederinde

yıldızlar cezalıdır sanki gizlenirler
ışıltısı silinmiş gözlere
vefasızdır ümit gelmemiş
söz verdiği masum bir hayale
gül buz tutuğunda sararır yapraklar
dökülür yere karışır toprağa
gömer tüm taze heveslerini
aşk nerede ki der?
hani can verecekti köklerime
hani goncalar vardı dalımda
onlardamı parçalandı kurban oldu zalim bir ele

gül buz tutuğunda aylardan mayıs
günlerden hüzün
kanar yaprakları batar dikeni kendine
kimse sormaz canın acıyormu diye
gül buz tutmuş kime ne...