Gül Kokan Dağlarıma Hasret Sarıyorum

baharın yazı çoktu
sen yoktun
baharımın en taze günlerinde kışı koptu
içimdeki sen yokluğuna yaşadın gittin

dün bir baharın geçtiği yerden geçtim
aşk beni konuştu ben seni rüyalardan koştum
yarına olan kış mevsimlerinden

düşlediğim her anım
ölüm konuştu bizi
seni bana
beni sana gönderen o mavilikler içinde
güllerin rügara savruluşu gibi

hayatı ıskalamak şurda dursun
zorda olsa seni düşünür olurum yürek alevimle
direnmek bir ömüre sevda yaprağı sarardı uçtu bu ellerden
dudağımın büseleri arasında tek sen kaldın

ve susuyorum yüreğimle
tenha köşede sokaklar sesizliğinde
sensiz düşünüşümle uzak yolların hasretine daldığım gece
özlemler yüz tutmuş yüreğimin acılarına
bir sevdaya saklıyordu kendim olmayan vuslat gülüşlerine

insan gibi düşünmeyi öğrendik yaşarken
konuşuyor bir kere de olsa
koşuyorum

seviyorum her ne olursa olsun g/özüm
sırdaşım yaşamışlığınla yaşadığına ket vuran yüreğim
aması bitmeyen yokuşlu sokaklar aydınlatmalı
yüreğin acılarını gönül sancılarını

ölüm sevda konuşuyor yalnızlığım
gönül bağlarımda
yüreğim senle yürüyor
gerçeğin dilinde

yine mevsimlerden bir bahar düşlerken
seni düşündüğüm her vakit sensizliğin diliyle
gözlerine bir bakış b/aktım

bir ömüre sayıldı sen kaçıyordun sevdiğini bilerek
unutulması imkansız bir aşka düşler sardım
gel işte yorma bu gönül yaralarına melhem ol

gözyaşlarım düşman
ne yapsam gözlerine kapılan
bendeki sen geliyorsun gönül yoldaşıma b/akıyor
sonrası ruhumla uçuyor sözcükler kuruyan yapraklar

kışı düşünürken beyaza bürünmüş karlar
üşüyen kuşun yalnızlığı bana kalıyor
bilemedin dost
bilemedin seni ne kadar özlediğimi sevdiğimi...

her seni hatırladıkça
sevdamın yemine büyüttüğüm yaralarımla
gidiyorum uzak diyarların hasret kokan baharına
Gül kokan dağlarıma hasret sarıyorum

hep seni seveceğimi bilmeni bilemedin
yorgun gönüle sevildiğime kalamadın
değeri biçilmez deryalara saldın
sevdiğimi çoktan unuttun bile...

08*12*12*Karataş*