Gûl'a Civan

Gün’ay’dır Mirza
Rüzgârın karanlığıyla.

Gözlerimde yakamoz
Bağrımda hüzüni makam
Hangi şiir havası oksijen olur nefesime
Kör olası kalbim
Dört mevsim güz gülleriymiş meğer
Bir hazan yaprağı misâli savruldu ömrüm

Biliyor musun
Ben siyahtan öte bilmezdim
Sana baktığımda gördüm
Gökkuşağının yedi alaca rengini

Bilir misin bilmem sen kış gecelerini
Ayazı vurduğunda parmak uçlarına
Anlarsın tabiatın bulandığı "mavi"değil
Akşamdan kalma şarap kokusu gibidir.

Adım
Sen
Rengin
Ben

Ne garip şehir bu
Taşı toprağı kavga içinde
Bir cigara taşır beni memleketime
Kar’ın beyazı göz bebeklerimde
En çok aşıklar sever
Üşümeyi birazda yürümeyi

Sarmaş dolaş serçe kuşlar geçer
Hasretin siner kış gecelerime
Büründüğüm siyahı anımsatır
Kışlar arınmıştır günahtan
Ama yinede sövmek var şimdi
Seni benden alan kaderin
ardından

Pencereme dikmek isterdim
Sümbülleri en çokta
kardelenleri
Bu gece dirilmeliydin
Uyuduğun bir tutam toprak bağrından

Mirza
Munzur Dağları zozandır
kimin emanetini taşıyacağını bilir
Toprak bilir taşıyamaz içimdekilerini

Ben Sîna-Mrû
-burası Kaf
Yusuf’un ay yüzüdür kalbim
Züleyha’nın kalbindeki sabr
Tanrı gözyaşlarımı bilir

Ah yürek ağrım
Hasret bıraktığın gözlerinden öperim



Kalbimi bağışlıyorum çocukların gülüşüne