Güller Ve Dikenler

on haneli köy evinde
kayıp adreste günlüğüm
en çok hatırladığım
çantasında ev ödevini arayanlara
bir daha bir daha aratmandı öğretmenim
veresiye defter verilmediğini bile-bile
hem de gözlerine perde gerilmişlerin
göz pınarının kuruduğunu bilmediğim vakitte
merhametin hiç benim olmadı ki
sonra-sonra
anladım düştüğü yere hastalık dert olurdu ateşin
rahmeti anlamak da bir şeye yaramadı
ben hep on yaşında
seneler seneler öncesinin içli şarkılarıyla
gittim köyden
o şehirden
o şehirden de...




ben seni hiç unutmadım
gül bahçesi
sır olamazsın
kalpten göze derim
çünkü onlardan aldıklarım yetmiyormuş gibi
arsızca düşe hücum ederdin ah kafası kayığım
ben de on yaşımdaydım
düşüm
gül bahçesi
damarda ar
kalpten göze der çünkü
çünkü bir tek ar göğün sahibine yakınlaştırıyordu
bir tek düşümdü ayakta kalabildiğim
düşüm ak ve su
bakımı kolay yüzlerden gitmek bilmeyen bir hüzün
sokak da bir tek top sektiren çocuklar düşüme benzeyen
gönlü tok annelerin ''hadi gel artık '' çağrısı ve bir de
utanç duyarcasına rüzgara susan ağaçları görürdüm
sancıyı alan şarkılar söylerdi güller ve dikenler
mahalleli mutluymuşcasına
günlerce viran yerin penceresinden baktım
aslında menekşe kırılganlığında usanç ne hayaller vardı
yerinden kımıldamayan yapraklarla
ve milyon kere aynı şarkıları dinledik o vakit
ben ne kayıp adresi ne de seni hiç unutmadım
çünkü düşümü sevmeyi
çünkü on yaşını sevmeni
gittim sahte sevgiden çürümüş kirpiklerinin gölgesinden
çünkü ''bana bize''derken
gittim şehirden
ama ne çare
kendini bölen harflerle
alıp gidiyorsun ya beni benden...