Güller Yere Düşünce

Sonra çekildi
Bedenimden kalabalıklar

Yalnızlık ağlarken
Küçük bir kız çocuğu gibi
Gözlerimi yakıyordu
Avuçlarımda kalan sessizlik

Çoktan gitmişti
Bedenimizdeki rüzgar
Unutulmuştuk
Kendi şarkılarımız içinde

Nazlı kırların
Mor kuşları gibiyim
Yüzümü okşuyor
Üstümü örtüyorlar sanki

Kuytuluğuna itilmiş
Elinde hayatın çapakları
Yaşamak herşeye rağmen
Işıksız bir kentin marifetiydi

Artık anlıyorum
İstasyon gürültülerini
Ve neden üşütüyor insanı

Yıkılıyor Şehir
Güller yere düşünce