Gülten

Nasılsın diye hiç sorma,
Ben vazgeçtim diyeceğim,
Sen anlamayacaksın yine,
Vazgeçmek diyorum Gülten, vazgeçmek...
Ve;
Hiç kimseye kırgın değilim.
Kendimi nefesten men eder gibi...
Çorak gönlüme yağmuru haram bildim.
Kim bilir.
Başın gövdeden vazgeçmesi gibi,
Sevdalardan, ve bu günümden, yarınımdan.
Öyle vazgeçtim Gülten, vazgeçtim kendimden.

Şimdi.
Uçsuz bucaksız çöller gibi sükut içinde,
Aslıma ıssız düştüm,
İğne deliği kadar daraldım,
Ruhum bedenime en uzak gezegen.
Et tırnaktan ayrılır mı Gülten?
Etten kemiğe, iliğime kadar.
Kırgınım her bir zerreme,
Saçımın her teline,
Attığım her adıma, sitem yüklüyüm.

Dilim cümleye gurbet,
Hislerim yüreğime düşman,
Sevinçler boğazıma düğüm,
Bilinmeyen, bir ben varım.
Birde içimdeki kördüğüm.
Şimdi yollar ayağıma azap,
Fikrim beynime asi...

Varlığım, ruhum, antik yurtlar gibi yorgun...

Ardımdaki sessiz gölgeden,
Bıraktığım maziden,
İçimdeki sızıdan,
Vazgeçtim Gülten.
Karınca yuvasını ateş verir gibi,
Peteğini imha eden arıyı düşün,
Öyle vazgeçtim kabuğumdan,
Geri çektim tüm umutlarımı,
Bir ahın çarmıhında çivili tövbe gibiyim.
Dilden, dine,
Yüzüme alışan sele,
İçime düşen cehennemi bile, bile,
Vazgeçtim.
Ölümden, dirimden,
Mahşere yazılmış ikrarımdan,
Ettiğim her duadan, vazgeçtim Gülten...

(yorgunkalem)

23.09.2014