Gülümsemesi Kaldi Nevriyesiz

Yazgısı gibi kara,
Feracesinin içinde,
Başı onuruyla dik,
Gövdesi yorgunluğuyla eğik,
Yakınmadan taşırdı;
Bir kendinin değil,
Sevdiklerininde,
Zorlu hayatlarını.

Yüzünde gülümseme,
Gözlerinde sevgi ışığı,
Yüreği değil;
Yazgısına sessiz beddua,
Görünüşüydü,
Hayata gücenik.

Atadan toprak kadını gibi,
Erkeğinin iki adım ardında,
Yaşadı sessiz, talepsiz.
Ve hayatını miras bırakarak kızlarına,
Öldüğünde...
Gülümsemesi kaldı Nevriyesiz.