Gülüşlerine Gömdü Beni

''Gitme'' dedi kadın
bir kanadı eksik uçamaz bir kuş,
bir yanım fazla gelir hayata...

ve sustu
gözlerinin ıslaklığı konuşuyordu o ara
yutkunamadığı damlalar süzülüyordu dudaklarına,
yuttu.

Gözleri yangın aleviydi
öyle bir iç çekişleri vardı ki
bin parçaya bölünen ahhları yankılanıyordu odada.

Dakikalarca gözlerinin içine baktı adamın
bir ömrü adamıştı bu aşka
bir ömür sermişti adamının yollarına
kim bilir
içinde ne umutlar yeşertti
oysa tek bir olumlu cümlesine
neler neler vermezdi...

Sonra bozuldu sessizlik
anlam dolu bakışlarla yaklaştı adam.

Bir mendil çıkardı iç cebinden
göz bebeklerini okşarcasına sildi kadının
bir hayat akıyordu sanki ellerinin arasından
biliyordu
bir kelime daha konuşsa yıkılacaktı kadın
daha fazla yanacaktı.

Dudaklarında biriktirdi çaresizliğini adam
derin bir nefes çekti içine.
Belkide,
kıymanın tam zamanıydı içindekilere...

''Hoşçakal'' dedi adam
kısık ve büzüşen sesiyle
ardı yok bu ızdırabın, bitmeliyiz.

Sana yepyeni başlangıçlar ısmarlıyorum
bir yanı uçurum olanın kaderidir yenilmek
ve her yağmur iyi gelmiyor toprağa
bazen,
yara sarmaktır kendine çocuk kalabilmek...

Elveda yüzümdeki çizgilerin sahibi
yanılgılarımı da alıp göçüyorum hayatından
ben güneş olamam gayrı sana
ki kalırsam,
mutsuzluk dökülür
gölgemin sana dokunan her yanına.

ve yıkılmıştı dünya artık ikiye
düşlerine enkaz çökmüştü kadının
bir yanı yarsızlık, bir yanı yalnızlıktı.

Hangi kelimeleri yanyana getirse
biliyordu,
köprüleri yıkılmıştı içindeki kentin.
Artık olmayacaktı başını yaslayacağı o omuz
''gülüşlerine göm beni'' dediği adamı yoktu.

Sahipsizdi hıçkırıkları
anlamsızdı feryatları.
Artık, en zengin gülüşlerinin bile
fakirliğiydi gözyaşları...

ve gidiyordu adam
gitti işte Adam'dı.
Öylece bakakaldı kadın,
baktı da , yıkılmıştı dünyası.