gülüşümden kan sızıyor

buraya bir isim bulalım leyli kadr

doğululuk uzun uzak ve buutsu çizilen bir ufuk
yeryüzü ar damarı çatlamış çağın yüzünü yıkar
ölümseyen gülümseyen sere serpe uzanan
ve yetmeyen tükenmeyen bi yorgunluk insanlar
bende durmaksızın oralardan geçtim
leyletül kadr ki ben söylesem onu
burak boynu bükük yıkılır
enel ışk desem çatlarda bütün yansılar
dünya boğazımda bir linç olup tıkanır

onun ruhunda küçücük bir kız var
yahut bir kızda o
içinde allahın henüz taze nefesi var

gözlerinin değdiği her noktada bir şehit
gözleri an be an iman etmek yeniden
çünkü yaratılmayı unutmuş gibi katıksız
bankalar görse utanırlardı şüphesiz
bütün banklarda daraltılmış bir evsizliği değil
çoğaltılmış bir sonsuzluğu bulurdu böylelikle insanlar

onun duruşunda tüm çağların merhameti var
belki yitirilmiş eşyaların unutulmuşluğu gibi
onda doğuların batıların bir oluşu var

fakat niçin bunca süreğen bir huşu gibi yalnızlık
incelmiş bütün zerrelerinden kan sızıyor damarlar
yerine bir incinmişlik doluyor gülüşen suretlerin
ay doğuyor toprak doğuyor
yürüyor sanki zaman insanların üstünden
ona söylenecek sözler hiç yaratılmadı
sesinde bir ses oluşluk değilde
bütün bir sonsuzluğun gizi ipincecik taşınır
saatler geceyi geçip tüm o doğmamış sabahları
ansızın sızlandırır

onun bir gülüşü var
durmaksızın leyli kadr
ve sanki yüzyıllar boyu
yetmez yetmez yetmezde tefsirleri yapılır
etine bıçak dolanmış gibi inleyip durur gece
gün utanır belki doğmayada uzanır
bir soluk olsun diye bütün bankalar faizleri kaldırır
bütün insanlar bütün hayvanları besler
zenciler hepimizden fazlasıyla beyazdır
ve sen kimsin diye anlaşılır böylece
kapılardan geçerken anlamsız tablolar gibi
pencerelere yapıştırılmış o suratlar dağılır
ve musa vurur asasını toprağa
toprak değil deniz
orta yerden yarılır
ki onun böyle bir gülüşü var
görse musa bile kıskanır

ona şahit oldum allahım
kalbimden kan sızıyor