Gülüşün Celladı

Bir yangındı yüreğim duvara dönük

Ne sen gördün, ne de ben gördüm.

Öylece yana kaldım sensizliğin orta yerinde.

Sonra sağır betonlarla konuştum bir süreliğine.

Kelebeklerin uğrunda ölebilcek biriydin,

İçimde bir kelebeğin cenaze töreni ve hüznü.

Zaman geçmiyor ki unutup sileyim yüzünü,

saat hep aynı, takvimlerin yapraklarını da yırtmıyorum.

Sensizliğin hangi gününde hangi ayında olduğumu bilmek istemiyorum.

Vazgeçsem ne olur gözlerinden sen zaten herkese aynı bakmıyor musun ?

Gülüşlerimi idam eden cellad.

Bir ben mi unutmak istiyorum seni.