Gülüşün İçten Bir Totem

Sen gülünce,içim gider be gülüm,yüreğim yanar,
Bir ateş olurum,benden boşanır sana akarım,
Bütün dertler geriye düşer,içimde yeni akış olur,
Sen gülünce,gülse derim hiç susmasa ama susarsın,

Sen gülünce inan,hiç takmam günahı sevabı,
Yaşanan andır zevkine varılan,ahireti düşünemem
Sesin yankılanır,gülüşlerin beni ezer geçer,
Sen böyle içten gül be gülüm,boş ver yarını.

Biz senin bir gülüşün uğruna dünyayı yakarız,istersek,
Atarız bizi bağlayan köprüleri,hiç düşünme ,korkmadan,
Taçlar atar,çuvallar giyeriz biz sevdiğimizin sözü üzerine,
Kan akıtır, kan dökeriz bir tel saç uğruna,bu böyle biline,

Dilinden çıkacak bir söz bizi esir eder kendine istersen,
Bir bakışın,sürüm sürüm süründürür,başka şey istemeden,
Yeter ki çağır beni,ucunda ölümde olsa gelirim ben,
Ayağıma takayım çarıkları,yaşayalım ömür boyu istersen.

Bir içten gülüş,çok kimseye yakışmaz sana yakıştığı kadar,
Hasretlik ve ızdırap da benim düsturumdur,bilirim ben,
Gözüm senden başkasını görmez,mercekler sana dönüktür,
Benim için bir totemsin, istesem de dokunamam bundan böyle.