Gün Batımı

mutsuzluğuN şehrini yaktım gecenin üşüten demlerinde
ve yahUt çekip gittim arkamda ne bir iz
vaR.. ne de sana umut verecek son bir giz
öfkem büyüdükçe sarıyor etrafımı
sanki kollarınla sarıyorsun vermiyorsun bertarafımı
sensizliğin de ben ölüyorum duymuyorsun çığlıkları
ismini sayıklıyorum yol üzerine kazıyorum adını
kan kusuyorum unutamıyorum dudağındaki masumu;
(içimdeki ses dinliyor bu sefer beni)
uyuyor buna ve uyuyor ilk defa gün batımı...



(bn seni seviyorum)


ya sen?