Gün Batımında Veda

Ben de isterdim
Turkuaz şiirler yazmayı,
Bir martının kanat çırpışına
Serenatlar yapmayı...
Gel gör ki,
Öğretemedim gözlerime,
Kurşuni bakmamayı...

Ne zaman bir şiir düşlesem
Kağıda bir harf düşerim
A desem, aşağılık
B desem, bataklık
Her bir harf ne çok kalabalık...

Ne zaman bir tablo çizsem
Kör eden bir sonsuzluk olur tuvalim
Ve çomak sokulmuş yılan yuvası gibi
Kaynar paletimde renklerim...
Şimdi koyu kıvam kederler giyindim
Gözlerimi saran mor halkalara
Asılı kaldı düşlerim...

Tüm açık renklerini unuttuğum Gökkuşağı!
Sen neden küstün bana?
Oysa içimdeki karanlık sular
Tek seninle maviye boyanırdı
Anlasana...

Ben...
Ben yaşamalıydım efsane gibi...
Durduğum bu yol ağzında,
Atamadığım adımlar yakıyor içimi
Gözümün alışamadığı manzaralarda,
Bedenim ilk kez reddediyor
Yer çekimini...

Şimdi ben yokum gözlerimin içinde
Bir türlü gelmedi beklediğim sahne
Yaşadıklarımın toplamı yarım hayat etmiyor
Ne kadar ödesem de, bu borç bitmiyor...

Siz yaşayadurun köhne kovuklarınızda!
Yılların harcı sinmiş katmanlarıma
Hepiniz her gözle baktınız da;
Bir benim gözlerimle
Bakamadınız bana...

Oysa sevgiydim ben!
Bendim sevda...
Çisil çisil yağmıştım avuçlarınıza
Ve bir melek kadar saftım günahlarınıza...
Döndürürken yüzümü karanlıklara
Vazgeçiyorum hepinizden
Bir gün batımında...