Gün Doğmaz Gamzenden

Senin gibi güzel hediye aldım hayattan,
Yorgun gönlü avut, gamze gülüş katsın,
Sensiz ruhu besteleyen, dökülen notalara,
Pamuk gibi yumuşak ellerin, şemsiye açsın…

Islandığım yağmurları ağır, aşk hırpalandı,
Saklanacak ağaç gölgeside yok, dinlensin,
Kırlangıçlar bile uçmaya çekindi, süzülmedi,
Yerimde solacak gül olda, bülbül dinlensin…

Güneş kızıla boyanmış, görünür pencereden,
Meraklı gözlerim, beyazımsı yanaklarını arar,
Sabahlar altın olsa da, yüreğim hep simsiyah,
Onu ne yak, ne sök, ne kır, bil,yokluğun zarar…

Zaten gizli sesle hıçkırık, hasret gamzelerine,
Bilinmiyor, görülmüyor, insanı nasıl üzdüğü,
Kırık cam parçalarını toplamadı yüreğimden,
Anlaşılamadı ki, yıldırım hızıyla beni süzdüğü…

Ufuklarımı hayli kalın bir sis tabakası bürüdü,
Gün, kara bulut, yayla yayla gezer akşama dek,
Dumanlar yükselir, aşk bahçemin tam ortasına,
Saniyesi saniyesine, hüzünlüyüm, sevilene dek…

Büyük hayali gün gerçekleşmedi, nihayetinde,
Sevincimi gömdüğüm sokaklardan, ses çıkmadı,
Kalbim çırpındı, gönlüm huzursuz, kalp sokağın,
Oldukça dar olduğu için, aşk mimarisine uymadı…

Umutlarım kırık, yaprakları sarı aşk dallarımın,
Gurbette yalnızlık acısı çeker gibi, çekiyorum,
Denizinde boğulsam, karanda tükensem de,
Yarın, bü gün, aşkını, yaşam kıyısına, ekiyorum…

Ben yol geçen hanına dönen, yüreğimle ortadayım,
Korktum gecelerde, ne sen den geçtim, ne serden,
İki asker kale kapısında nöbet tutar gibi beklediler,
Bel bağladım, kopamam, gün doğmaz gamzenden…

(Kemal Yenice)