Gün Kurusu

gül isimli bir çocuktur artık, sevgim
dudaklarımdan düşüp
kayıp şehirlerin köhne odalarında ağlayan hıçkırıktır
bir avazı yerde
bir avazı gökte
sökülmezdi tırnaklarımın arasındaki
senden geriye kalanlar
ya şimdi nerede

bilirsin korkardım keremin ateşine basarım diye
yalvarırdım nidası dudağıma yapışmasın
kaç kere körelttim kendi ateşimi
kaç gece harladı kızıl gök kubbeyi
bu cayır cayır yakan da ne
içimde salalar senin için verilirken
boşardı çağlayanlarım
karışmaya korkardı denizlerin içine
sen boğulacaksın diye





Nuh'un gemisi bir yanım
bir yanım yalnızlık şimdi
ayrılık doğururken karanlığı
sırrını bozardı tozlu nefesinde
imdi kırık bir aynanın yüzüne gülümseme


gri öyküler saçılıyor şimdi heybemden
güneşin koynundan günahları savurarak
o günden sonra
sarı dökmedi bir daha sonbaharda yapraklar
yeşili unuttu mevsimler
soyundu ağaçlar üzerimden


bir sus tutuklandı ellerimin kaçağına
bugün son söz
bir daha sakar bir düşün
topal sevdasında kavurmayacağım kendimi
ama yakacağım
ciğerleri çöplük kedilerine yem olan kadınları
bir kurşunun ucunu sıvazlayacağım belki
ya da avuçlarıma gün kurusu yağmurlar olacak
alıp giderken seni!..