Günbatımı Şairleri
-Hangi gül bahçesinde, dikenler yırtmamıştır kanadını bülbülün?
Ya da gözyaşı akıtanın içine düşen rahatlık harlanmamıştır yeniden?
Hangi mutluluğun içinde yüz dönmüşlük yoktur?
Ya da hangi gülümseme içtendir, bencillik baş gösterdiğinde?-
Mutlak bir dünyanın alkolik adımlarında
acı çekmek daha tatlıdır, tebessüm etmekten
ki Tanrı'nın istediği gibi, sadece savrulmuştur ruh.
Tutunmak için dal ararken, ağacını kesmişler kökten.
Günler mizaç değiştirirken an be an
hangi kış dönmemiş ki bahara,
gözyaşlarımı saklayayım huzurdan?
Umut, düşmandır.
Umut, katildir.
Umut, giyotinin paslı çeliğidir.
Kalbin aynasını tanımlarken insanlar
kalbe ayna tutmaktan bi'haber sürerler adımlarını
kalbin var olmadığı mutlak bir yaşama.
Ki yaşam aslında aynaydı
bir göldeki akisten öteye gidemeyen.
Felsefi kelamların madalyon diye boyunda taşındığı zamanlar..
Diğer yüzü vardır ya her madalyonun.
Yalnızlığa ikiyüzlülük taşır dostluk merakı.
Günbatımına yazan şairler
Şiirlerini yitirdi bir sabah uyandıklarında.
Sevgili, bıraktı onları baharsız bir kışa.
Kırmızı bir rehavet çökerken şehrin bet yüzüne
sokaklardan dönemedi umut edenler
Günbatımında dualar ettiler Tanrı'ya
Güneş doğarken lal kesilmişlerdi umuda.
Ben görmedim:
Günbatımında yitenlerdenim.
Ben duymadım:
Umuda yüz dönenlerdenim.
Ben susmadım:
Günbatımına secde etmeyenlerdenim.
Ben sevmedim:
Şiirlerde lekelendim.
Ben yazmadım:
Şairlerin tinlerine hiç düşmedim.
Sayın Melik Haker, eşliğiniz için yürekten teşekkür ederim. Bu eşliğe layık bir cevap verebilmek için biraz daha beklemem gerekiyor lâkin.
Sevgili Metin Çalışkan, sonlu olmayan tanımlamalara layık görmediğiniz için kalemimi, teşekkür ederim. Hayatın içinden yazıyoruz ve hayat her şeyi kapsıyor. Keşke kollarımızın dermanı olsa da, gördüklerimizi aktarabilirsek gayretle. Başkalarına yadigar diye kalırken bizlerin hayat hikayeleri olurlar, böylece.
Sayın Namık Kemal Ülkü, dediklerinizde haklısınız. Fakat bazen yazarken kendimi kaybediyorum ve çıkmak istediğim yol ise sonuna geldiğim yol apayrı birer niteliğe sahip oluyor. İçimdeki dürtü, yazmak adına, fakat bazen sadece yazmak oluveriyor. Kendime dur dediğim bir nokta bulamadım henüz, yine de.
Öncelikle başlık çok iyi ardından giriş; sormaya cesaret edemediğimiz sualler bütünü usul usul diklenirken şiir hayata bir çığlık final, itiraf edemediklerimiz topyekı»n bu kalemi takip etme inadı için bir neden de her şeyle münakaşa hali ama kaos değil, kendi bilincinde ve söylemek istediklerinin tam anlamıyla tebrik ve teşekkürlerimle...
Gün batımında şairler bilenir ilhama Katar katar duygular gelir gecenin En demli vaktinde, Bir kırpırtı bir esinti, Deprem etkisi yapar Kalbinin aç duygu sofrasında.
Günün kızıl okları ufuktan fırlarken Aşk için aşk doğar şair yüreğinden Eğilir bir dalganın tam orta yerine Kınından çekilmiş bir kılıç Gürleyen bir toplar düşer Duygu savaşının başladığı yere.
Çelikten değil kalbi elbet düşecek Hangi kelimeler girer bu kalbin kapından Bir çırpıda açılır gedikler mısralarla Kıta kıta şiirler dökülür fethedilen gönül kalesinden.
Gece karanlık içinden ışıl ışıl sözler doğurur O karanlık öyle gereklidir ki Elmaslar, zümrütler hepsi Ancak böyle kara bir gecede belirir. Şair karanlığa düşmeden Işığını bulamaz, Aşka düşüp de şair olmayan Adam olamaz.