Günce

Seni sevmek, soyunmakmış kabuklarımdan
Söyledim, ses geçirmez cam, sen anlamışsın
Desem ki ismin sevecen,
Ne kolay günceye yazıvermek hani,
Beni bana okumak dön dolaş
Kızılsız dal çıplağı ardında son kış
Bir buzulun karşısında sıcak gülümsedin,
Kırılmış parçaları, daha ıslak, daha kurumadan
Hecelemekse aşkı sabırsız yıllar, bilirsin

Gözlerinde yanık ten,
Ne renktin çoktan unuttum ve içimde ruh fazlası
Hala saçlarımda durur ellerin kalpten,
Omuzlarımda dünyanın zamanı,
Güz tellerim aydınlık, yalın sevdam,
Geç kalsam bekler, gelsem kabul eder misin?

Mavi eteklerimde antik çağlar çırpınır.
Düştüm dağıldım günlere,
Sarardın şiirlerde,
Çıksan derin kuyulardan ay ışığına doymaz mısın?

Sonra sahili hatırlıyorum;
Uçan balonda otururduk,
Küçük rüzgar fısıltısı kocaman kederler,
Yağmurluyduk,
Ağlardık denizi ve martılar yürür üzerinde,
Sonra kağıtlar uçuştu,
Dört elle tutulan hüzünlere sarıldık

Rengi kirlenmişti mavinin,
Gökyüzünü indirmiştin senindir dediğin,
Çok sesli okuyordum,
Sus diyordun sus,
Konuşmamak zamanı yazıl alnıma!
Gözlerime bakmasaydı kimseler,
Sesimi bencil istiyordun.
Sessiz sedasız seviyordun öylece,
Dokunabilseydik birazcık, sonsuzdu aşktan.

Köprüden korkuyordum ve o şehir,
Senle ben gibiydi ayakları,
Bir ucunda kıtalar uçsuz,
Ayrılık geçer boğazından.
Sen hep gitmek zorundaydın,
Evrensel masallarda beni bırakıp,
İki yakamıza tuz basan vedalardık..

Anlatmaya çalışıyordun nedensiz aşk
Durmaksızın bakıyordun,
Sevsen demek hayli zor,
Diyemeden yetiyordun, bilmediğin;
Uzak bir sevmekten yeterince ölmüştüm!

Bin yıldır tanıdığım bilmem Venüs'te miydik?
Hani imbatlı bin akşam ve aylardan,
Aşık olduğum şehri takınmıştı parmakların..
İsmimden öptüğün,
Bir güne çoktan yazılmışım.

Yenilen sev der güzden öteye zaman,
İlle de sen her mavi sahici.

Özlediğim, ansızın çıkıp gel!
İki uçlu sonsuzluk bu güncenin gerçeği