Güne Sevdaya Dek Düşen Yaralı Şiir

ne hasretin kuşuna nede kismetin düşüne
keşfin özü anladığın usuna düşkünüm
varış yoksa merakta yok olur
beni bağlayan sefilliğin yücesi

sefil yürüyüşüne katlanması
zorun güzelliğine gerçekliğine
senden bana akışın hikmeti
ilham edinişimin özüydü

beni okuyabilmeni sevmiştim
çözmüştü eldesini unutmuştu
eldesi bize pahalıya mal olmuştu
usa varışın en büyük mutluluğu

ömrümün şatavatlı bedelin ölçüsü
kabul eylemişken göz damla hesabı yoktu
katmadığımız yaşamın ötesiydi
lal olmuş kelepçeli dilin mahkumu

zorlandığım tek nokta...
cemaline biçilmiş değerin göz ışınıydı
beni yokluğunda yakalamıştın
yasakladın göz nurumu...

görmediğim ram kokan yürüyüşü
bir ömür sevenin olsun edebi
büyük hülyalar rüyasında dem
aşağıda hantal yürüyüşün bedeli

aslında çok pahalıya k/açtı

güne dek düşen satırlarım
ehvanlığı ile düşündüğümüz
yaşama düşen karelerden
eskinin bize yansıyanıydı

okuduğumuz romanlarda akılda kalan
aşk sevda nüasları çıkmazlığın penceresi
saf gerçeklığımız elinin tersiyle itecek kadar sevdamız
kendimizi bulmuşken okuduğum roman aklıma gelir

dalmışken uykulara rüyalarda arta kalan
ikimizde kahraman sevda oyunu
ikizleriydik dağda bayırlarda dolalaşan
susuz çöllerde sam rüzgarı esiyordu

çaresizliğimiz avarelğimizdi
biz rüzgara savruluyorduk
rüzgarda bize esiyordu...

ilklim üzerinde ne talihler biçmişken
ben benden değilken
hep bana hüzünlü kara tahta bırakırdın
o zamanlar gönlüm hoş boşta değildi

kalbın kırgınlığını yaralarını hep sarardım

gönül bahçesinde gül solmadı
güle konarsam gül kokmadı gayrı
ne solandı nede konandı
düşersin
gerçek yaşamın eşiğinde

dostlar yormayın
gönül tahtında derman eyle
mutlu yarınler uğruna
değerse ölüm hoş gelsin

*güne sevdaya dek düşen yaralı şiir...*

08/05/11_FREİ DORF