Güneş Ağladığında

Güneş kırgınmış dünyaya ağlamış
Mehtaba deyivermiş sitemini
Son ışıklarımı zalimce harcadılar
Üzerime savaş karasını örtü yaptılar
kan kırmızıya boyandı rengim
Sabahlarıma çaresiz yetimler..
uyanıyor şimdi.
Soğuk yalnız yüreklerinde
onları ısıtamıyorum...
Öylesine vahşete döndü ki çılgın hırsları
Mevsim bahar bile olsa yeryüzüne
bakamıyorum..
Tutuluyorum bazen
Ve renklerimin tüm ahengini kırdı
Kan pazarcıları bebek yüzlerinde
İşte ben bu nedenle eskisi kadar
sıcak doğamıyorum..
Hani ırmakların suyu kururmuş
Hani yağmur bulutları gizlenir
Kavuşmazmış yıldırımlar fırtınayla
Gökkuşağı bile küser maviliklere
Aşkını açmazmış, doğa mevsimlere
Tomurcuk dallarında kiraz çiçeklerinin
Güneş ağlayınca ne güller güler
Ne gönüller şen olurmuş sevgiyle
Kuşlar çekip gidermiş buz ülkelerine
Yeryüzünde yakılan cehennem ateşleri
Kül eder kelebekleri kurutur goncaları
Kimse gülemezmiş ki azap meydanlarında
Ve mehtap ve yıldızlar masum insanlar
Yas tutarmış güneş ağladığında...

GÜLCENAZ