Güneşe Mezarımı Kazıyorum

toprak yollardan ilerliyorum kısır döngülerden umutlara
bir çok göç yaşadım temeli yara almış dostluklardan
ziyan edilen hayatların mezarına uğrarken yönüm
tırpan vurulan yüreklere şahitlik ediyorum şaşkınlıkla.

yürürken numarasız sokaklardan adım adım sessizliğe
kol kola girmiş çaresizlikler zinciri halkalanıyordu hala
hala yok olmaya yüz tutuyordu hayaller yokluklarda
kururken kurak topraklarda yeni filizlenen fidanlar
kelimelere dökülecek ne kadar sitem varsa susuyordu!!
susuyordu ! fırat etrafında nutuk atan rüzgarlara inat
kirli saçlara yağmıyordu birtürlü umut yağmuru.

/ve ben fransız kalamıyordum bir çocuğun ağlayışına../

kuru ekmeği yaşama tercih etmiş babalar çiziyorum resimlerime
kavgaları haksızlıkla olan türküler söylüyorum bir çoban kavalında
sınıflandırılmış hikayeler itilirken perda arkalarına
parmakları ağzında kalmış,
korkular kemiren ifadeler çarpıyordu alnıma...

araratın yellerine tutunarak giderken kırgın bir zamana
/uçurtma sevinciyle çığlık atmayı unutmuş küçücük eller
hayatın öğrettiği acımasızlıkları sapanla vuruyordu../
gem vuruyordu bükük boyunlar sesli gülmelere
güneşi tutmaya çalışan yiğit sevdalar yakılıyordu tanda
ölmeler sıradanlaşmıştı medeniyetin doğduğu bu coğrafyada
lal olan diller'e kulak tıkılıyordu....

kader deyip büyük bir utançla kendimi kandırarak,
usulca kıyısından gitmek varken diyorum!!!
imana geliyordu dolaşan kanım rehavette
sonra !!!
her sabah tatlı uykularımdan uyanarak
asıp diyarbakır kalesine ninnilerimi
......güneşe mezarımı kazıyorum.....