Güneşi Öpmek Vardı

Ben
Hayallerimin avuçlarında vuruldum
Ondandır kendime kırgınlığım
Düş perisi yalanlarla avuturken
Çelimsizdim
Aynı çemberde dönüp durdum.



Sancılı güz akşamlarında
Savruldum yaprak misali
Oradan oraya
Ağlıyordum
Belki yarım kalmışlığa
Belki yama tutmayan yaralara



Gün geldi
Kendime sarılmayı öğrendim
Yaralarımı da sardım kanatarak
Hayat bana çok şey öğretti
Düşüp
Kalkarak



Sevdasında hazan yaşadığım
Kâfirleştirdiğin imanın gölgesinde
Ekmeğini yoksunluğuma banıp
Sür devranını
Umutsuz mahşerim
Tutmadın ellerimden
Vurgununda hasarlıyım
Hem eziğim
Hem de yarım



Oysa
Baharı kucaklayıp
Gülüşlerinde sabahlarken
Güneşi öpmek vardı