Güneşin Bunalımı

İnsanlar Eşit Değil

Sıkıyor yüreğimde biriken kokmuş leşler
Bütün karanlıkları aydınlatır güneşler..
Bana gelince cimri, nedense bana küskün
İnsanları darılttım, bazıları çok üzgün..
Ne insanlar eşittir, ne de algılar aynı
Dünyası dar kiminin, her şeyi almaz beyni..
Ben aydınlık ışığım karanlık korksun benden
Işığım bana yetmez ama sakınmam senden,
Ya aydınlanacaksın hemen şu anlığına
Ya da gömüleceksin kendi karanlığına!
Ben zor bir öğretmenim; yansızım, tarafsızım
Işığımı sunarken acımam, insafsızım!

Ölse da Hortlardınız

Vazgeçtim eğitmekten yeter artık sıktınız
Siz benim erdemlere inancımı yıktınız.
Irkçılığı dayatıp sürekli hırlamadım
Bana benzemeyeni incitip horlamadım.
Dinlemeyi bilene anlayana sözüm çok
Değer bilmeyenlere söyleyecek sözüm yok.
Saldırgan sözler bende karşılık bulmaz sus'la
Evcil itle anlaşmam vahşisi ile asla...
Şu iğrenç salyanızla ölse de hortlardınız
Kendi çöplüğünüzde aç kalmış kurtlardınız.
Karanlıkta siz gibi çoğalmayı seçmedim
Yüreklere kin ekip; korku, nefret biçmedim!

Güneşin Bunalımı

Bilgi ile beslendim ışık oldum tersine
Bugün yine susadım bir bilgenin dersine...
Asla mümkün değildir ışığın yutulması
Kaç dakika sürer ki güneşin tutulması!
Bu anlık bir karanlık diyebilirim peşin
Korkmayın uzun sürmez karanlığı güneşin!
Herkese yeterim de bir tek kendime yetmem
Almayı bilmeyene tek sözcük heba etmem!
Bazen acizliğime çocukları güldürdüm
Konuşamadım bazen bir cahili öldürdüm!
Yanlışa onay vermem, olsa da iki gözüm
Ama kurşun kullanmam benim silahım sözüm!

Çoğaldılar Ardımda

Kudurmuşça saldırıp umudumu boğdular
Yontamadım onları vahşiydiler, çiğdiler.
Ben kaçtıkça ardımda çoğaldı böyleleri
Çok zamanlar karşıma çıktı ki öyleleri,
Acınası haliyle sözcükleri kanatan
Küstahça haddin aşıp onura dil uzatan...

Cumali Cumalioğlu
17.01.2010 - 20:40