Güneşin Gölgesindeki Şiir

Gözlerimde,batan bir güneşin sıcaklığı var,
dudağımdaki sözlerin bile kalbi kırık artık.
Körpe bir günahın izleri kanar yüreğimde,
bu,kaybedilmiş aşktan kalan son çığlık.

Çekilmiş bir ırmak gibi yorgun ve yalnızken delice sevdim,
ama kaybolmuş bir mezar gibi çabuk unutuldum.
Aşkı kendime hükümdarlık seçerken bile,
köleliği,karşılıksız sevgilerde en çok sevene savurdum.
Seni unuturum diyerek aldığım her nefeste,
geçen her saniyeyi yine seni düşünerek aldattım.
Sensizdim,tutunacak kimsem yoktu,ağladım,
yenik düştüm duygularıma,ben ilk kez sensiz uyandım...

Seni seviyorum demek hayata meydan okumaktı,
ben hayata sonuna kadar meydan okudum.
Bazen susmak birçok şeyi anlatmaktı,
ben sadece seni sevince sustum.
Hiç yalan söylemedim seni seviyorum derken,
ama seni seviyorum da demedim sana yalan söylerken.
Ölümü bile yalandan çok sevdim,
çünkü ben aşka dair hiç yalan düşünmedim...

Bir yalnızlık şarkısı söyler ya insan,
hani içinde deli bir çocuk yaşatır.
Birçok kez isyandır aşka haykırmak,
Çünkü çıkan bütün yollar hep zamanadır.
Belkide boşunaydı bunca suskunluğum,
yüreğim isyankar bir şarkıya susadı.
Oysaki yeni değildi durgunluğum,
hislerim düşüncelerimi hiç anlatamadı.

Sorma beni başka yerlerden,
sana hep yüreğin kadar yakınım.
Kalbimin en suskun yerinde saklısın sen,
ve beni ararsan birgün sadece kendini bulmalısın...