Güneşin Lekesinde Vurgunlarım

-gelişinin rüzgârlarıyla saçlarımı çözerdim ya ben
gidişinin ardından bulutlar kirpiklerimden dökülürdü
Ay hare hare yüzüme yürürdü -

-gittin ! -

şimdi ,
kırmızı rujla lekeli sigaramın ucunda sözcükler yanıyor
melûn bir yalnızlığın renkleri geçiyor üzerimden
gün yavaş yavaş aydınlanıyor / olmayan canımı alarak
kemiklerime yapışan ürpertiye sarıyorum düşlerimi
an/sızın binlerce parçaya ayrılıyor
çırpınıyor ruhum kanını içine akıtarak

ne söylesem sevdamı anlatmak için sana
isyanım sağır duvarlarında yankılanıyor
ben denizi boğuyorum lavanta kokulu yalnızlığımda
sen aşkın kristal küresinde iki kişilik yaşıyorsun
boşuna suluyorum saçlarımı dipsiz kuyularında
boşuna...

- dinle ! gidişinin ardında bıraktığın meâlimi..
öykünün tam sonundayım -

özlemin bırakır dudaklarımda makber soğukluğu
gelip öpsem yüreğinden
sen de dayanamazsın zehrime..
iki ayrı beden de/ tek ruh halinde
dolanırım ağır aksak güneşin en akşam yerinde..
ben ne zaman gözaltı bir köşeye otursam
topuklarıma kadar kızılım şafaktan önce

nasıl baş edeyim eyy yârrr
onca karanlık içinde..
bi görsen gözlerimi
zifiriye kurşun atardın akıtmak için bu melâli
tam oniki de..

bu ne hengâmedir ağıt gönüllüm
ahh!..bu ne hengâme
yanık ezgilerim sokulurken mahzenime,
çıkagelir,
bu şehrin yorgun/örselenmiş senden kalan ayrıntısı
koynumda yuvalanır gecenin kömür gözleri
sabahın neminde kapıma dayanır
koşup ellerinden tutarım kara bir beyazı
yüreğimde kör bir vuruş, akşamın yüksek sesini çınlatır
duyma/görme sakın sen!
gelincik kırmızıların da ısınan yanımı..


bilsen ! nasıl acıtır
gözlerimi diktiğim kurumuş sarı/beyaz güller
nasıl acıtır, dilsiz sesinden çoğalan gölgen
kaç kez ağladım ben
biliyor musun
bu dilimin keskinliğinde
ben biçâre /sen döşümde siyah akik kakmalı iki hece
onurlu savaşımın meydanında rastladım hayaline az önce,
sokak lambaları söyledi : katilin güneşte bir leke
günbegün öleceğim bu hengâme de
göreceksin !
benim ki ennnn ihtişamlı cenaze